Το καλοκαίρι που έφυγε ήταν το πιο όμορφο…

Γιατί εσύ γεννήθηκες και έμεινες μες στην καρδιά μου…

 Ένα αλλιώτικο καλοκαίρι σαν το βλέμμα σου…

Φωτεινό καλοκαίρι σαν τα λόγια σου,

έντονο σαν το συναίσθημα του έρωτα…

Τόσο φωτεινό για να μη φοβάμαι τους χειμώνες που θα ‘ρθουν,

τόσο έντονο για να ζω το τώρα με όλη μου την ψυχή…

Και σ’ ευχαριστώ για όλες τις στιγμές των ματιών και των λέξεών σου…

Τώρα με περιμένουν αλλιώτικες στιγμές,

αλλιώτικοι ρυθμοί στην καρδιά μου…

Ένα τώρα που περιέχει τη σκέψη σου, ολόκληρο εσένα…

Το καλοκαίρι που έφυγε ήταν το πιο όμορφο…

Γιατί είχε κάτι από σένα, γιατί είσαι το ίδιο το καλοκαίρι…

Γιατί υπάρχεις μέσα μου σε όλες τις εποχές μου…

 

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

7 – 10 - 2022

 

 

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Μια μικρή ιστορία…

 

                          Είναι αργά το απόγευμα κι ο ήλιος βιάζεται κατακόκκινος να κρυφτεί σαν να θέλει να εμφανιστεί ξανά πιο δυνατός την επόμενη μέρα. Και πριν κρυφτεί προσφέρει το πορφυρό του χρώμα στα νερά της θάλασσας και οι αποχρώσεις του κόκκινου παιχνιδίζουν πάνω στ’ απαλά κυματάκια της. Η αμμουδιά απαλή και χρυσή μου χαϊδεύει τα πόδια κι εγώ παρατηρώντας το τοπίο αναλογίζομαι πως κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος. Προσπαθώ ν ‘ απολαύσω το τοπίο, να χαθώ μες στα χρώματα, τα μάτια μου να περιπλανηθούν στα δέντρα, στην αμμουδιά, στα κοχύλια, στο τέλος του ουρανού που βυθίζεται στα πέρατα της θάλασσας. Έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος, μα πάντα κάποιος μου λείπει: Εσύ. Και συνεχίζω το βάδισμά μου στ’ όμορφο μέρος μήπως και σε ξεχάσω για λίγο και καταφέρω να νιώσω την πολυπόθητη ευτυχία που τόσο έχω ανάγκη. Δεν μπορώ όμως να λησμονήσω ούτε τα μεγάλα, έντονα μάτια σου, μήτε το εξαίσιο, φωτεινό χαμόγελό σου. Γιατί εσύ είσαι μακριά μου και η απόσταση προκαλεί δυνατούς χτύπους στην καρδιά μου, τόσο δυνατούς που νομίζω πως ήρθε το τέλος μου, αφού φτάνω στα όρια του πόνου και της απόγνωσης.

                            Και συνεχίζω… Η μορφή σου υπάρχει εδώ, απέναντί μου, παντού. Βλέπω τα χείλη σου να σχηματίζονται στις φυλλωσιές των δέντρων, τα μάτια σου να καθρεφτίζονται στη θάλασσα κι ας μην είναι γαλάζια, το χαμόγελό σου στο τελευταίο φως του ήλιου και τα βήματά σου χαραγμένα πάνω στην αμμουδιά. Εκεί πιο πολύ φαντάζομαι πως το φεγγάρι θα ρίχνει τη λάμψεις του. Εκεί όπου υπάρχεις νοερά: Στα δέντρα, στη θάλασσα, στην άμμο. Κι ύστερα το χαμόγελό σου θα το αντικρίσω στο φεγγάρι και τ’ αστέρια θα κομματιαστούν στην απουσία σου, θα γίνουν αστερόσκονη να φωτίσουν τα χνάρια σου. Πάνω εκεί θα ξαπλώσω και η φαντασία θα με συνεπάρει πως τάχα ήρθες και πλάγιασες δίπλα μου. Πως ήρθες πάλι και μ’ αγγίζει  το βλέμμα σου, χαϊδεύει το κορμί μου απ’ άκρη σ’ άκρη και  μου μιλά για μακρινούς ορίζοντες του έρωτα που γίνονται ένα με τις πορφυρές θάλασσες του πάθους. Πως μ’ αγκαλιάζουν τα μάτια σου, μ’ αρπάζουν τα χέρια σου σαν ανεμοστρόβιλος του έρωτα που ξεσηκώνει θύελλες ηδονής. Και δεν μιλάμε, αφουγκραζόμαστε μόνο τον φλοίσβο να συνοδεύει τις απαλές ανάσες μας στην ονειρική γαλήνη της αγάπης…

                            Σε λίγο θα έρθει η νύχτα, θα πλημμυρίσει ο ορίζοντας μ’ αστέρια σ’ ένα ουρανό ανέφελο. Κάθε αστέρι και μια ελπίδα πως θα γυρίσεις, κάθε αστέρι και μια ανάμνηση της ματιάς σου. Σε λίγο θα έρθει το φεγγάρι, τα τριζόνια θα απλώσουν παντού την μονότονη μελωδία τους… Πρέπει να σηκωθώ, να συνεχίσω το βήμα μου… Ξεκινώ να περπατώ στην ακρογιαλιά και ξάφνου βρίσκω ένα κοχύλι διαφορετικό από τ’ άλλα. Μου προκαλεί την περιέργεια να το φέρω στο αυτί μου. Μέσα του αρχίζω ν’ ακούω τ’ όνομά σου, την φωνή σου να μου διηγείται ιστορίες του πριν, του μετά, του ποτέ, του πάντα, ιστορίες τόσο διαφορετικές, ιστορίες ερωτικές. Εξακολουθώ ν’ αφουγκράζομαι την φωνή σου, μα η ανάγκη να σε δω είναι πιο μεγάλη. Θέλω διακαώς να σου πω κι εγώ μια ιστορία μικρή, πολύ μικρή: ΄΄Σ’ αγαπώ΄΄. Βάζω το κοχύλι στα χείλη μου και σου απαντώ φωνάζοντας μέσα του ΄΄σ’ αγαπώ΄΄, πολλά  ΄΄σ’ αγαπώ΄΄, πολλές φορές…Έπειτα τ’ αφήνω στην αμμουδιά και το κυματάκι το κινεί απαλά.. Προσπαθεί  να το πάρει η θάλασσα αλλά εκείνο αντιστέκεται σαν να μην θέλει να μ’ αφήσει μόνη. Ένα κοχύλι έχω μόνο κι όχι εσένα άλλωστε. Εκεί φωνάζω τα ΄΄σ’ αγαπώ΄΄ μου…

                           Το κοχύλι ακόμη βρίσκεται στην αμμουδιά, αρνείται να μ’ εγκαταλείψει. Αλλά εγώ περιμένω να φύγει από κοντά μου, να έρθει να σε βρει όπου κι αν είσαι. Τότε εγώ θα χάσω τον ήχο της φωνής σου κι εσύ θα έχεις ίσως όλα τα ΄΄σ’ αγαπώ ΄΄ μου. Γιατί τον έρωτά μου τον είδες, μα δεν τον άκουσες… Αν βρεις αυτό το κοχύλι, μην το ρίξεις ξανά στη θάλασσα, μη. Κράτησέ το για να έχεις πάντοτε μαζί σου την αγάπη μου, να την ακούς έχοντας στα μάτια σου την απεραντοσύνη της θάλασσας.  Έτσι κι αλλιώς κι ο έρωτας μια απεραντοσύνη κρύβει. Φαντάσου τα ΄΄σ’ αγαπώ΄΄ του κοχυλιού- καθώς εκείνο ταξιδεύει- να τ’ ακούσει ο ωκεανός κι ένα απ’ αυτά να το κρατήσει στο βυθό του. Ευθύς η θάλασσα θα ηρεμήσει. Από ένα και μόνο ΄΄σ’ αγαπώ΄΄ θα γαληνέψει και θα ηχήσει η φωνή μου  στο αφρισμένο ξέσπασμα του τελευταίου κύματος. Ένα δυνατό ‘’σ’ αγαπώ’’ θα είναι, δεν θα μοιάζει με κανένα άλλο και θα έχει το χρώμα των ματιών σου…  Γι’ αυτό, αν έρθει στα χέρια σου αυτό το κοχύλι σαν γράμμα, βάλε το στ’ αυτί σου, άκουσε τη φωνή μου…

                           Νύχτωσε πια και το κοχύλι φωτίζεται τώρα απ’ τα αστέρια…Ή μήπως λαμπιρίζει από τα λόγια που του είπα;…Κι όσο σε σκέφτομαι το κοχύλι βρίσκεται ακόμη εδώ, σαν να μην θέλει να μ’ αφήσει μόνη μες στη νύχτα, σαν να είναι γραφτό  να μην ακούσεις ποτέ τ’ ατελείωτα, παθιασμένα ΄΄σ’ αγαπώ΄΄ μου, σαν να θέλει να μείνει μια ιστορία της φαντασίας μου… Και περιμένω ανυπόμονα να το πάρει η θάλασσα, να φτάσει σε σένα, να μάθεις από ένα ‘’σ’ αγαπώ’’ όλες μου τι σκέψεις, όλα τα όνειρα που δημιουργώ με τον λύχνο της αγάπης όταν τα σκοτάδια κυκλώνουν την ψυχή μου. Άλλες φορές θα ήθελα τόσο να κρύψω τα όνειρά μου για να έρθεις να τα δεις στα μάτια μου, να διαβάσεις εκεί τον έρωτά μου. Να τα κρύψω στον βυθό της θάλασσας, μα θα τα μάθουν και θα τα τραγουδούν οι γοργόνες τις νύχτες που θα ανεβαίνουν σε κάποιο βράχο κι από εκεί όλος ο κόσμος θα τ’ ακούσει, θα ήθελα να τα κρύψω στην ακρογιαλιά, μα τις νύχτες του χειμώνα, όταν ο άνεμος θα κινεί την άμμο και θα σφυρίζει στην παγωμένη ατμόσφαιρα θα τριγυρνάνε και θα μαρτυρούν όλους τους μυστικούς πόθους μου, αυτούς που κρατώ μέσα μου μόνο για σένα…

                          Και τότε το κοχύλι γλιστρά στα νερά και χάνεται. Μια ιστορία θα ταξιδέψει απόψε, μια ιστορία που σου ανήκει, η καρδιά μου. Ένα γράμμα θα είναι αυτό το κοχύλι, γράμμα του έρωτα γραμμένο απ’ τα δάκρυά μου… Δεν ξέρω αν θα φτάσει κοντά σου σε στιγμές χαράς ή σε στιγμές θλίψης. Δεν ξέρω αν τελικά θα φτάσει κοντά σου ή θα χαθεί μακριά, πέρα από τη θάλασσα, σε ακρογιαλές άγνωστες. Να σου πει πως αναμένω την επιστροφή σου σ’ εκείνη την αμμουδιά, να σου πει πως ονειρεύομαι τα μάτια σου και το χαμόγελό σου, τα λόγια σου και την αγκαλιά σου, πως μου λείπεις και σε νοσταλγώ τόσο, με μια νοσταλγία οδυνηρή, σαν μια πληγή που αιμορραγεί μέρα με τη μέρα, μέχρι που δεν έχει μείνει πια άλλο αίμα στις φλέβες μου, παρά μόνο εσύ να κυκλοφορείς μέσα σ’ αυτές σαν αίμα… Ν’ ακούσεις την καρδιά μου που έχει το χρώμα του έρωτα, το χρώμα του πάθους που δεν έχει τέλος, κόκκινη σαν τη φωτιά. Να πάρεις το κοχύλι στα χέρια σου τρυφερά για να σου τραγουδήσει στ’ αυτί πως σε περιμένω με μια λαχτάρα απέραντη, σαν γλυκός ίλιγγος που οδηγεί σε κόσμους μαγικούς, σαν παραμύθι γεμάτο από τ’ αρώματα της ζωής, σαν μια ιστορία μυστηριώδη που θες ν’ ανακαλύπτεις τα μυστικά της ξανά και ξανά. Με μια ανυπομονησία που φυλακίζει στο πιο σκοτεινό κελί της λύπης και της ατέλειωτης επιθυμίας να δω τη λατρεμένη φιγούρα σου να έρχεται προς το μέρος μου. Ν’ αντικρύσω τους δυο καστανούς ήλιους των ματιών σου που φωτίζουν τη νύχτα μ’ ένα φως που κυριαρχεί σε κάθε σκέψη μου, σε κάθε καρδιοχτύπι μου, σε κάθε νότα όταν τραγουδώ για σένα. Κι όταν θα γυρίσεις, θα μου φέρεις το κοχύλι και θα σου μιλήσω για τις ερωτικές φαντασίες μου καθώς θα ταξιδεύω στα ολόγλυκα μάτια σου. Θα μπορούσα να σου μιλώ για ώρες, μέρες, χρόνια, ίσως μια ολόκληρη ζωή, είναι τόσο διαφορετικά τα συναισθήματα που ρέουν στις φλέβες μου, είναι τόσο ξεχωριστή η κάθε αίσθηση που τρέμει μέσα μου, που νομίζω ότι δεν θα φτάσουν ούτε εκατό χρόνια για να σου τα διηγηθώ όλα… Και ύστερα θα με κοιτάξεις βαθιά στα μάτια, θα βάλεις το κοχύλι στα χέρια μου κι όλα μαζί θα γίνουν ένα όνειρο, ένα φως, μια λάμψη μυστική κι όμως τόσο έκδηλη στα μάτια μας, όλα θα είναι μια λέξη μεταξύ μας: Σ’ αγαπώ. Συναισθήματα μοναδικά θα μας πλημμυρίσουν σαν να ζούμε το σήμερα για τελευταία φορά ή σαν η ύπαρξη μας να περιβάλλεται από πολλές ζωές. Συναισθήματα που γεννούν την αξέχαστη κι αξεπέραστη στους αιώνες τρέλα του έρωτα. Θα γευτούμε κόσμους καινούργιους, μαγικούς, χωρίς να μπορούν το παρελθόν και το μέλλον να εισχωρήσουν στην  τελειότητα του δυνατού παρόντος. Κι όλα θα γίνουν μια ιστορία μεγάλη ή ίσως μια ιστορία μικρή, τόσο μικρή για να μείνει μες την καρδιά μας, τόσο μικρή για να μπορεί να χωρέσει σ’ ένα κοχύλι, το κοχύλι του έρωτα…

 

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

21/6/2017

 ΑΠΟΨΕ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ

Ψηλά στον ουρανό αστέρια...
Βράδιασε, βράδιασε και μέσα μου μοναξιά
κι εσύ δεν ήρθες...
Απόψε πιο πολύ απ' όλες τις φορές σε περίμενα....
Ήθελα τόσο να σε δω,
να μιλάμε κάτω απ' τον ανέφελο ουρανό...
Μόνο αυτό...
Ο καιρός άρχισε να αλλάζει...
Η βραδιά δεν είναι πια καλοκαιρινή...
Άρχισε να κάνει κρύο,
μα αν ήσουνα εδώ θα είχα τη ζεστασιά της φωνής σου...
Τώρα που δεν ήρθες το κρύο δυνάμωσε...
Ας ερχόσουν για λίγο, μόνο για λίγο...

Απόψε σε περίμενα περισσότερο από κάθε άλλη φορά...
Ξέρω ότι δεν το έκανες επίτηδες,
απλώς εγώ ήθελα να δω τα μάτια σου ....
Κόσμος γύρω, μα εγώ νιώθω μόνη, εγώ και τ’ αστέρια...
Περίμενα το βλέμμα σου...
Δεν πειράζει,
εγώ σ’ αγαπώ έτσι κι αλλιώς και ξέρω πως το αξίζεις...
Απόψε περίμενα το γέλιο σου
σαν τραγούδι στης νύχτας τη μαγική σιωπή...
Απόψε σε περίμενα, ίσως μια άλλη φορά να έρθεις...
Σε περιμέναμε...
Εγώ και η έναστρη νύχτα...

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

 

ΜΑΤΙΑ ΜΑΓΙΚΑ

Μάτια μαγικά

που κρύβετε ολάκερους αστερισμούς του καλοκαιριού,

που φανερώνετε όλες τις εποχές,

πότε θυμωμένα, πότε γλυκά, πότε αστεία,

λέξεις που ταξιδεύουν σε φόντο μαύρο, λαμπερό….

 

Μάτια μαγικά,

γητειές που προκαλείτε της έξαψης νύχτες ατέρμονες,

βλέμματα που ξυπνάτε της ελπίδας μέρες φωτεινές,

ανατολές και ηλιοβασιλέματα

που φωλιάζετε σε φόντο μαύρο, λαμπερό…

 

Μάτια μαγικά,

γητειές  που κατακτάτε και φωτίζετε το χλωμό φεγγάρι,

πότε μεγάλα αυτά τα μάτια από ενθουσιασμό,

σαν γαλαξίες αρωματισμένοι με το σπάνιο άρωμα του έρωτα,

πότε μικρά και χαρούμενα απ’ το πιο όμορφο γέλιο,

το γέλιο σου – γλυκό και ξένοιαστο -

που ξεπροβάλλει στους λουλουδιασμένους κήπους της ψυχής μου…

 

Μάτια μαγικά,

μάτια που δίνετε νόημα στις σκέψεις μου

και κυριαρχείτε στα όνειρά μου τα νυχτερινά,

που αναδύετε αρώματα γιασεμιού και ευτυχίας,

μάτια σπινθηροβόλα

που φέρνετε στην καρδιά μου ένα Μάη παντοτινό…

Μάτια που στη σιωπή λέτε χίλιες λέξεις

και η γλύκα σας προξενεί το πιο όμορφο μαρτύριο,

τα πιο βαθιά χτυποκάρδια και αλλεπάλληλους αναστεναγμούς

που λυτρώνουν απ’ της ασχήμιας τα βάσανα….

Μάτια μαγικά, απέραντα μάτια, υπέροχα μάτια,

μάτια της καρδιάς μου…

Τα δικά σου μάτια…

 

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

 

Η φωνή σου…

Σαν τραγούδι μαγικό που διαπερνά του νου τους δρόμους,

σαν ήχος αγαπημένος που αγκαλιάζει της καρδιάς τους χτύπους,

σαν ψίθυρος διαρκής που πυροδοτεί του κορμιού το πάθος,

σαν ηχώ υπέροχη που επαναλαμβάνεται στης ψυχής το γνώριμο σκίρτημα,

σαν επιθυμία αέναη που εξάπτει του έρωτα την ανυπότακτη φαντασία…

Η φωνή σου, αυτή η φωνή σου…

 

Κι όταν μιλούσαν τα μάτια σου

εκείνα τα δευτερόλεπτα ήξερα πως είχα όλο τον κόσμο δικό μου,

ήξερα πως είχα συναντήσει της μοίρας το απόλυτη ευτυχία…

Οι λέξεις των ματιών σου

μια φωνή που προκαλούσε το πιο γλυκό χάος του έρωτα…

 

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

Όταν σε συνάντησα πρώτη φορά 

δεν μπορούσα να φανταστώ το εκστατικό χάος 

που θα έπληττε την καρδιά μου... 

Και ήταν η μάτια σου και τα λόγια σου 

που νίκησαν μια πληγή εφτά χρόνων,

ήρθα τυχαία σε σένα και το φως σου με τύφλωσε γλυκά, 

σαν ένα θαύμα ήρθες κοντά μου, 

θαύμα που έφερε χρώματα στης ψυχής το ασπρόμαυρο τοπίο. 

Όταν ανταλλάξαμε λόγια πρώτη φορά 

δεν μπορούσα να φανταστώ το εξαίσιο ρίγος 

που θα ένιωθε η ψυχή μου.... 

Ρίγος που ξύπνησε τα νεκρά συναισθήματα μου, 

ελπίδα ευτυχίας 

που έδωσε δύναμη στα κουρασμένα κύτταρα μου.... 

Γιατί η μάτια σου και τα λόγια σου έχουν φτάσει μέχρι εκεί, 

μέχρι και το πιο βαθύ μου κύτταρο, 

βρίσκεσαι σε κάθε αναστεναγμό μου, 

κάθε πνοή μου τραγουδά για τη μορφή σου....

Όταν σε κοίταξα βαθιά στα μάτια για πρώτη φορά 

δε μπορούσα να φανταστώ 

πως ο έρωτας είναι ικανός να σβήσει ένα οδυνηρό παρελθόν 

και η ζωή μου ν αρχίσει από το μηδέν 

σαν να ήμουν ένα παιδί πάλι που χάθηκα στο γέλιο σου.... 

Το γέλιο σου.... 

Το γέλιο αυτό πειραχτήριο, αστείο και συνάμα ελπιδοφόρο, 

φωτεινό και παρήγορο.... 

Έφερες φως στις μέρες μου και αστέρια στη νύχτα της ψυχής μου... 

Όταν μιλήσαμε για πρώτη φορά 

δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα σ’ αγαπούσα τόσο

όσο ποτέ άλλοτε αγάπησα δύο μάτια, ένα χαμόγελο, 

δυο λόγια που θ’ άλλαζαν της ψυχής μου το πεπρωμένο.... 

Και σ’ αγαπώ βαθιά όσο ποτέ άλλοτε αγάπησα, 

σαν κάτι δικό μου, 

που έγινε ένα με τον εαυτό μου πια..... 

Έγινες μοίρα, ζωή, έκσταση 

κι ένα ακατάπαυστο, απέραντο θαύμα.... 

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου 

 

ΌΤΑΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ…

Όταν συζητάμε

μια μαγική αίσθηση περιπλανιέται στον αέρα...

Σαν δυο ψυχές που ενώνονται στις ίδιες σκέψεις.

Και είναι η αναζήτηση της επόμενων λέξεων που θα σου πω,

αυτές που θα σε πλημμυρίσουν με χαρά,

που σου φωνάζουν γλυκά πως σε νοιάζομαι

και είναι η αναζήτηση αυτή των λέξεων

που ενώνεται με τη δικιά μου προσμονή

αυτή που θα γεμίσει εμένα με ευτυχία...

Όταν συζητάμε

στον κόσμο ετούτο δεν υπάρχει κανείς τριγύρω,

μόνο εσύ κι εγώ

και μια κατανόηση μεταξύ μας

που γίνεται ένα πρωτόγνωρο τραγούδι.

Όταν συζητάμε

δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω

μονάχα η ιδιαίτερη αίσθηση

πως χανόμαστε ο ένας στον εαυτό του άλλου

ακόμη κι όταν μιλάμε για πράγματα ανούσια...

Όταν συζητάμε εμείς οι δύο

τα λόγια αιωρούνται σε μυαλό και κορμί

και γράφονται γλυκά στα κατάβαθα της καρδιάς μου,

γιατί αυτά τα λόγια είναι εσύ κι εγώ,

είναι μια ένωση μικρή

που χωράει αβίαστα των καρδιών μας την αγνή φλόγα...

Όταν συζητάμε

δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω,

μονάχα εσύ κι εγώ,

τα λόγια μας και μια τρέλα που απογειώνει το τώρα,

εμένα και το νόημα της ζωής μου...

 

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

Θέλω να σταματήσει ο χρόνος,

και τα δευτερόλεπτα να γίνουν αιώνες,

να μείνω απέναντι σου για πάντα,

να χαζεύω τις λάμψεις των ματιών σου,
να ενώνω το βλέμμα μου με τα μικρά σου χείλη
και να λαχταρώ να γευτώ το τραγούδι της αναπνοής σου.

Θέλω να σταματήσει ο χρόνος,
η νύχτα να παραμείνει σκοτεινή
για να φεγγοβολούν τα μάτια σου πιο πολύ,
το φεγγάρι να ζηλέψει
και τ αστέρια να κρυφτούν στην αγκαλιά του...
Να σε παρατηρώ σιγανά,
να φιλώ με το βλέμμα μου τα μάτια σου,
τα χέρια σου, το σημάδι στο μάγουλο σου,
να υπάρχω μόνο
για να κορυφώνονται οι αισθήσεις μου στην όψη του κορμιού σου....

Να σταματήσει ο χρόνος για πάντα,
να φλέγεται το όνειρο απ' τα όμορφα μάτια σου,
να σε ζω σιωπηλά, μα εκστατικά,
να χάνομαι σε νυχτερινούς ορίζοντες,
να ταξιδεύω σε κατακόκκινες φαντασίες,
να παθιάζομαι σε κάθε κίνηση σου....

Να σταματήσει ο χρόνος,
μα εμείς να βαδίζουμε ο ένας πλάι στον άλλο,
να νιώθω την αύρα του κορμιού σου χωρίς να σ’ αγγίζω,
το άρωμα σου που μεθά της ψυχής μου τις κρυφές επιθυμίες,
να περπατώ δίπλα σου και ο δρόμος να  ‘ναι ατελείωτος,
μονάχα για να σε έχω κοντά μου όλο και πιο πολύ....
Να σε ζω έτσι
και ο αισθησιασμός να διαπερνά την πύρινη αφή του έρωτα...
Να σταματήσει ο χρόνος και τα δευτερόλεπτα να γίνουν αιώνια
σαν τις ανυπέρβλητες λάμψεις των ματιών σου...

Ευγενία Τζένη Τσιουγκου

 

Περίμενε λίγο…

 

Περίμενε λιγάκι…

Θέλω να χαθώ στα μάτια σου,

όχι για να ταξιδέψω εκεί,

μα για ν’ ανακαλύψω τα μονοπάτια

που οδηγούν στην καρδιά σου.

Προσπαθώ

αν και ξέρω πως δεν θα τα βρω ποτέ.

Ποτέ δεν θα φτάσω εκεί

που βρίσκεται το κόκκινο πάθος σου.

Περίμενέ με λιγάκι…

Φεύγεις γρήγορα

και τα μάτια μου δεν προφταίνουν τα δικά σου.

Περίμενε λιγάκι…

Να φτάσω τουλάχιστον στην αρχή απ’ το μονοπάτι σου,

γιατί στο τέλος του ποιος ξέρει αν θα μπορέσω.

 

Περίμενε λιγάκι…

Να παρατηρήσω τα μάτια σου που μικραίνουν,

μα λαμπυρίζουν στο χαμόγελό σου.

Περίμενε λιγάκι…

Να κρατήσω βαθιά μέσα μου τις ακτίνες του ήλιου σου,

να ζεσταθώ στο χαμόγελό σου.

Περίμενε λιγάκι…

Να δω τα βήματά σου,

ν’ αγκαλιάσω το σώμα σου με το βλέμμα μου.

Να δω τα βήματά σου,

να τα μετρήσω, να τα θυμάμαι,

να μάθω ως που φτάνει η ζωή σου.

Λιγάκι άσε με…

Όσο εσύ θέλεις, μα άσε με…

Περίμενε λιγάκι…

Να φυλακίσω κάτι απ’ την παρουσία σου.

 

Λείπεις απ’ την ζωή μου,

μα μην λείπεις απ’ τα μάτια μου.

Τα μάτια μου, τα χέρια μου, το σώμα μου,

όλα περιέχουν τον πόθο της ζωής,

τον έρωτα δίχως τέλος, δίχως σύνορα.

Περίμενε λίγο…

Μόνο λίγο γιατί εγώ σε περιμένω πολύ,

απελπισμένα, με πάθος, με λατρεία, με χαρά,

χωρίς λόγια, χωρίς ανούσιες περιγραφές.

Σε περιμένω με το βλέμμα μου,

με τα χέρια μου, με το σώμα μου.

Ανυπόμονα, μεθυστικά, αμέτρητα ΄΄σε περιμένω΄΄…

Και οι λέξεις χωρίς νόημα,

χωρίς την απόλυτη σημασία τους

μπροστά σ’ αυτά που νιώθω,

σ’ αυτά που δεν μ’ αφήνεις να σου πω.

Περίμενε λίγο…

Όπως εγώ περιμένω,

όπως εγώ συγκρατώ τον εαυτό μου να μην στα εκφράσω.

 

Γιατί αν στα πω, θα έρθει ο γλυκός θάνατος.

Αυτόν τον θάνατο γυρεύω μπρος στα μάτια σου,

να πεθαίνω,

να πεθαίνω

ανάμεσα σε χίλια αρωματισμένα ΄΄σ’ αγαπώ΄΄.

Ανάμεσα σε λουλούδια που φυλλορροούν,

στα εκατομμύρια πέταλά τους όσα και τα ΄΄μου λείπεις΄΄.

Περίμενε λίγο…

Να πεθάνω μια φορά στην αγκαλιά σου,

ανάμεσα σε φιλιά παθιασμένα και σε δάκρυα λυτρωτικά.

Εκεί μες στα μάτια σου.

Άραγε έχει δει άλλη την μαγεία τους όπως εγώ;…

Άραγε έχεις δει στα δικά μου τον έρωτα που σε καλεί;…

 

Περίμενε…Περίμενε…

Δεν θα περιμένεις, το ξέρω.

Τα όνειρα δεν περιμένουν

κι εσύ ένα όνειρο είσαι…

Δως μου την εικόνα σου τουλάχιστον.

Περίμενε λίγο…

Ν’ αποτυπώσω στα μάτια μου κάθε σου λεπτομέρεια,

κάθε σου βλέμμα, κάθε σου κίνηση,

εσένα ολόκληρο…

Περίμενε λίγο…

 

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου