Υπάρχουν στιγμές αγαπημένες
που χάνονται στο παρελθόν,
άπιαστες στιγμές
που χάνονται στον ουρανό σαν γλάροι.
Στιγμές από μακρινές ευτυχίες
που γίνονται νοσταλγίες του παρόντος.
Κι έπειτα οι νέες, ωραίες στιγμές
σαν τα θαλασσοπούλια
θα κατέβουν απαλά στο ακρογιάλι της καρδιάς.
Γιατί οι γλάροι φεύγουν και ξανάρχονται.
Δεν ζουν χωρίς ν’ αγγίζουν
την επιφάνεια των κυμάτων,
χωρίς να ξεκουράζονται στην αμμουδιά.
Κι ο άνθρωπος δεν ζει
χωρίς ν’ ακολουθεί διαρκώς την καρδιά του,
χωρίς να τρέχει προς την ελπίδα
που θα φέρει τις όμορφες στιγμές.
Η ελπίδα σαν γλάρος που πετά
και η καρδιά ένα παιδί ξένοιαστο
που τρέχει μαζί του
όταν τα καλοκαίρια της ψυχής
προβάλλουν στον φωτεινό ορίζοντα.
Ευγενία Τζένη Τσιούγκου
17 – 8 - 2016