Φεύγεις
και νομίζω πως θα ξεθωριάσεις στο νου μου,
μα αν και τόσο μακριά μου,
φέρνεις πάλι τα χρώματα του έρωτα
και ζωντανεύεις τ’ όνειρο
που νόμιζα πως είχα ξεχάσει…
Φεύγεις κι έρχεσαι
σαν το κύμα που δροσίζει την καυτή άμμο
κι έπειτα εξαφανίζεσαι μες τη νύχτα
σαν να μην υπήρξες ποτέ,
σαν να ήσουν μια υπέροχη φαντασία…
Κι όταν έρχεσαι
ο κόσμος γεμίζει ευωδιές
σαν εκείνες από έναν αλλοτινό παράδεισο,
και τα μάτια μου χάνονται στα δικά σου πάντα
σαν να είναι η τελευταία φορά,
σαν ν’ αντικρύζω όλα όσα περίμενα μια ζωή ολάκερη
και μετά τα χάνω όλα ξαφνικά
όταν πάλι φεύγεις…
Κι όταν φεύγεις
αφήνεις πίσω σου την λύπη εκείνη που ματώνει την καρδιά,
και γύρω απλώνεται μια σκοτεινιά
όπως τις κρύες νύχτες του χειμώνα
που σε περίμενα πίσω απ’ τα υγρά τζάμια
όπως τις βροχερές νύχτες που στάζουν τα δάκρυα του κόσμου…
Κι όταν φεύγεις
κλέβεις πάντα την ελπίδα που έχω μέσα μου
και δεν αφήνεις πια τίποτα πίσω σου
παρά μόνο εκείνη την μαγεία
απ’ τα μάτια σου και το χαμόγελό σου…
Ευγενία Τζένη Τσιούγκου
18-9-2017
18-9-2017
