ΧΩΡΙΣ ΕΣΕ

Χωρίς εσέ

η ζωή μοιάζει βαρετή

και οι ευωδιές αγριολουλουδιών

χωρίς νόημα τριγυρίζουν στον άνεμο

και η βροχή βάναυσα, με ορμή χτυπάει το τζάμι.

Χωρίς εσέ

μια θλίψη περιπλανιέται στο χώρο

να θυμίζει την άρνηση που σταλάζει η σιωπή σου

και τα λόγια μου παίρνουν άλλη διάσταση

εκείνη που φανερώνει την απογοήτευση.

Χωρίς εσέ

ο χρόνος αγκομαχώντας προχωρά

και οι σκέψεις γυροφέρνουν στο μυαλό μου

χωρίς σειρά, χωρίς λογική,

και ο γλυκός παραλογισμός του έρωτα

άλλοτε με κρυφοκοιτά κι άλλοτε τολμηρά με καταδιώκει.

Χωρίς εσέ

πληγές γεννιούνται και χαράσσουν την καρδιά μου,

μα πιότερο πονάνε τα δάκρυα της ψυχής,

εκείνα που κρύβω μ’ όλη τη δίψα του έρωτα

θέλοντας να τ’ αποθέσω στην αγκαλιά σου.

Χωρίς εσέ

τ’ αστέρια χάθηκαν στο χάος της απελπισίας

και σβήστηκαν απ’ το χάρτη

όπως σβήστηκαν οι ελπίδες των ματιών μου

στην ατελέσφορη αναζήτησή σου.

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

6-1-2018

ΑΝ ΠΑΨΩ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ

Αν κάποτε πάψω να σ’ αγαπώ

θα πάψω και να γράφω ποιήματα,

γιατί δεν θα υπάρχουν πια τα μάτια σου στις λέξεις μου

μήτε η μορφή σου θ’ απεικονίζεται στο χαρτί.

Αν κάποτε πάψω να σ’ αγαπώ

θα μ’ εγκαταλείψει και η έμπνευση,

θα φύγει μακριά μου σαν πληγωμένο πουλί

να χαθεί σε κόσμους διαφορετικούς

όπου το φως δεν θα φτάνει να ρίξει λάμψεις ευτυχίας.

Αν κάποτε πάψω να σ’ αγαπώ

τα φύλλα του παλιού τετραδίου θα μείνουν λευκά,

χωρίς χρώμα, χωρίς σκοπό,

μοναχικά σαν εμέ θα περιμένουν

να τα χαράξει η πένα με καινούργιες λέξεις

που όμως θα έχουν πάλι τον ίδιο προορισμό…

Εσένα…

Μα ότι κι αν λέω,

ότι κι αν σιωπηλά φωνάζω,

ποτέ δεν θα πάψω να γράφω ποιήματα,

γιατί παντοτινά θα σ’ αγαπώ,

θα βρίσκεσαι κάπου εκεί στο σώμα μου,

κρυμμένος στις μνήμες της καρδιάς

και η έμπνευση θα καταφτάνει σε μένα,

θα έρχεται νικώντας τις αντοχές της ψυχής μου,

αφού θα έχει ταξιδέψει

πάνω από απέραντους ωκεανούς και ξένους τόπους

γαλάζιους ορίζοντες και απάνεμες ακρογιαλιές.

Μια έμπνευση θα με πλημμυρίζει ,

αυτή που θα έρχεται από μακριά συντροφιά με τη θύμησή σου,

θα γεμίζει τα πνευμόνια μου απροσδόκητα

με τις ανάσες σου πότε της λύπης πότε της χαράς

και σ’ ότι γράφω διαρκώς

πάνω στην εκτόνωση ενός πάθους δυνατού

κι ενός έρωτα ανέλπιδου

μια αλαργινή ζωή θα ποτίζει σαν μελάνι το χαρτί,

θα φέρνει φως και σκοτάδι στην δική μου…

Η ζωή σου, εσύ…

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου   6-1-2018

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ

Το πρόσωπό σου

σαν πάθος αιώνιο και δυνατό

με ταξιδεύει σε στιγμές ονείρου.

Το πρόσωπό σου μου μιλά,

προκαλεί σκέψεις ανομολόγητες μα και φανερές

μου σιγοτραγουδά παλιές ιστορίες του ονείρου.

Το πρόσωπό σου

σαν φως ανίκητο

με παρασέρνει στα μονοπάτια του ονείρου.

Το πρόσωπό σου

σαν γοητεία παράξενη

με φυλακίζει στα δίχτυα του ονείρου.

Το πρόσωπό σου μου χαμογελά

σαν μια ακτινοβόλος ευφορία

με διαπερνά ως τα πέρατα του νου,

πετάω στον αχανή ουρανό του ονείρου.

Το πρόσωπό σου

σαν πρωτόγνωρος έρωτας

με τυλίγει,

μ’ αγκαλιάζει,

με συναρπάζει.

Το πρόσωπό σου

όνειρο και μαγεία,

πάθος και φως,

μια ιστορία ειπωμένη στη σιγή,

δίχως τέλος και αρχή,

μια γοητεία λαμπερή

που κάνει τ’ άστρα να ξυπνούν

απ’ το λήθαργο της μέρας.

Το πρόσωπό σου

αγάπη που ξεκινά

από τα μύχια της ύπαρξης,

ευτυχία μα και έρωτας

που υπάρχει στο βλέμμα σου

και κατοικεί για πάντα εκεί

να τον υμνεί διαρκώς

το πρόσωπό σου…

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

2-1-2018