ΠΟΥ ΝΑ ‘ΣΑΙ

Που να ‘σαι;

Ένα μαρτύριο αυτή η απορία,

φέρνει σκοτάδι και κρύβει το φως του έρωτα

σαν ένας δυνατός χείμαρρος που με πνίγει.

Που να ΄σαι;

Ένας βάναυσος χτύπος στην καρδιά μου αυτό το ερώτημα,

τα χνάρια σου σβήστηκαν

και μια θάλασσα πόνου με τύλιξε.

Που να ‘σαι;

Ένα πλήγμα βαρύ αυτή η αναζήτηση

σαν το κυνήγι της ζωής χωρίς ελπίδα.

Κι όμως, πολλές φορές, ξέρω που βρίσκεσαι:

Είσαι στην λάμψη των ματιών μου,

στο φως που γεννά η ανάμνησή σου,

στο σκοτάδι της πλανεύτρας νύχτας και της απουσίας σου,

στις στιγμές που το βλέμμα σου

ξυπνά την πρόκληση στο είναι μου.

Είσαι στο κάθε ξαφνικό καρδιοχτύπι μου,

βρίσκεσαι στην ατέλειωτη θάλασσα της αγάπης μου,

στην ασίγαστη τόλμη που με κυριεύει,

στις αλλεπάλληλες αναζητήσεις μου

για μερικά λεπτά γεμάτα από σένα.

Είσαι στις ελπίδες μου,

στο σώμα μου που φλέγεται

από τη θύμηση της ζεστής ματιάς σου,

είσαι στην καρδιά μου που χτυπά στον ρυθμό της ζωής σου.

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

13/5/2017

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΟΝΟΜΑΣΩ;

Δεν ξέρω αν πρέπει να σε φωνάζω με τ’ όνομά σου

ή να σε λέω προσμονή,

ανυπομονησία ή αγωνία,

χαρά ή λύπη…

Όλα σμίγουν στο μυαλό μου,

κυνηγάει το ένα τ’ άλλο

και δυναμώνουν τον έρωτα.

Εισχωρώ στην αβεβαιότητα της παρουσίας σου,

ακολουθώ την συνεχή επιβεβαίωση των συναισθημάτων μου,

περιπλανιέμαι στα ονείρατα που ξυπνά η μορφή σου,

ταξιδεύω στο χάος που έχει χρώμα κόκκινο και βάφει τις αισθήσεις…

Άραγε πώς να σε φωνάζω;

Απουσία, έρωτα, ονειροπόληση;…

Μια διαρκής προσπάθεια να συμβιβαστώ με την απουσία σου,

μια μανιώδης βροχή που χτυπά το σώμα μου

η συνειδητοποίηση ότι λείπεις.

Ένας πόνος η επιθυμία να σε δω,

μια ακατάβλητη ευτυχία η παρουσία σου

μια δυσβάσταχτη θλίψη η φυγή σου.

Πώς να σε ονομάσω, λοιπόν;

Σύντομη ευφορία ή ξαφνική καταιγίδα,

πάθος ή ερωτική θύελλα που με παρασύρει,

ποθητή παρουσία ή αναπόφευκτη αναζήτηση της αγαπημένης ύπαρξής σου;

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

 10/5/2017

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Όλες οι λέξεις που θέλω να σου πω

σκορπίζονται και σβήνουν

μέσα στο νου μου, μέσα στην απουσία σου.

Σταγόνες της βροχής οι λέξεις μου

που πέφτουν αμέτρητες

κι όμως χάνονται πριν προλάβω να τις ζήσω,

σαν τα τόσα λόγια που δεν σου λέω,

σαν τον μαγικό γρήγορο ερχομό σου,

σαν την επώδυνη βιαστική φυγή σου.

Κι εγώ περιμένω πίσω απ’ το τζάμι

την πιθανή εμφάνισή σου

σαν την πολυπόθητη δροσιά που φέρνει η βροχή

ή έστω μια ξαφνική μπόρα που τυλίγει το είναι μου

για να σώσω το μέσα μου που φλέγεται,

για ν’ αντέξω πάλι την σίγουρη εσπευσμένη αποχώρησή σου.

Γιατί οι στιγμές

σαν σταγόνες μιας σύντομης μπόρας  είναι,

έρχονται και εξαφανίζονται,

είναι σαν εσένα…

Είσαι μόνο στιγμές, αναμνήσεις, όνειρα,

μερικές σύντομες ψιχάλες,

μια ατέλειωτη καταιγίδα πάθους,

στη ζωή μου ένα τίποτα κι όμως τα πάντα.

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

9/5/2017