ΕΛΑ…

Έλα

κι ας μη μάθω ποτέ

ποια υπέροχη, μυστική δύναμη με φέρνει σ’ εσένα.

Υπέροχη δύναμη που σαγηνεύει τις αισθήσεις μου

και σε ζητώ διαρκώς.

Μυστική δύναμη που πληθαίνει τα χτυποκάρδια μου

και μ’ αναστατώνει ολόκληρη.

Κλέβει την λογική μου.

Κλέβει εμένα.

Έλα…

Αυτή η δύναμη με φέρνει σ’ εσένα.

Κάνε μερικά βήματα κι εσύ.

Να γίνει η δύναμη απέραντη.

Με τον ερχομό σου

να ξεκινήσει μια ρόδινη ανατολή,

να μ’ αγκαλιάσεις

με τον καλοκαιρινό ήλιο των ματιών σου,

να με χορέψεις

μες σε λάμψεις από μια κόκκινη αυγουστιάτικη πανσέληνο.

Κάνε λίγα βήματα…

Έλα…

Λίγα βήματα προς εμένα κάνε.

Για να ξυπνήσεις χίλια θαύματα που κοιμούνται μέσα μου,

χίλια θαύματα ν’ αποκαλυφθούν στη γη.

Έλα…

Έλα μαζί μου

σε μια θαλάσσια σπηλιά

που τη λούζει τ’ ασίγαστο κύμα,

όπως λούζει εμένα

τ’ ασίγαστο πάθος μου για σένα.

Έλα τώρα…

Σε περιμένω εκεί

που ξεσπούν και σβήνουν τα κύματα πάνω στα βράχια.

Έλα,

να σου αποκαλύψω τους πόθους μου…

Χίλια κύματα είναι οι πόθοι μου

που όλο έρωτα θα ορμήξουν πάνω σου,

- στα χείλη σου, στα χέρια σου -

να σβήσει αργά και σαγηνευτικά η δίψα του είναι μου

μες την φλογερή, γλυκιά αγκαλιά σου.

Να σε φιλήσω με τις παθιασμένες αναπνοές μου,

αναπνοές όλο ζωή κι έρωτα.

Να σε λούσω με το διψασμένο σώμα μου,

να σου διηγηθώ παραμύθια από αλλοτινές εποχές,

να σε ξελογιάσω με φαντασίες πορφυρές.

Έλα…

Έχω φτάσει ήδη εκεί,

στην άκρη του ασπρογάλαζου αφρού,

αφήνοντας τα χνάρια μου στην βελούδινη αμμουδιά.

Πάνω στα χνάρια μου πάτησε απαλά κι έλα…

Να ενωθούν τα βήματά σου με τα δικά μου,

να μείνουν τα χνάρια μας για πάντα εκεί.

Ούτε η θάλασσα δεν θα είναι ικανή να τα σβήσει.

Δεν πεθαίνουν ποτέ τα βήματα των αληθινών εραστών…

Έλα

κι ένωσε τα βήματά σου με τα δικά μου,

όπως το θαλασσινό νερό εισχωρεί και σβήνει μες στην αμμουδιά.

Έλα…

Για να φανερωθούν ανάμεσα μας

μυστικά που κυριεύουν τις σκέψεις μας

και μόνο τα μάτια, τα χείλη και η αφή

μπορούν να τα ψιθυρίσουν,

να τα φωνάξουν,

για να τ’ ακούσουν

και να μαγευτούν τ’ αναρίθμητα άστρα τ’ ουρανού.

Έλα τώρα…

Να προχωρήσουν αργά στα κορμιά μας

απ’ άκρη σ’ άκρη

τα χάδια από τ’ ακροδάχτυλά μας,

σαν την άμμο που θα κυλά πάνω μας σε στιγμές ηδονής,

μιας ηδονής άλλοτε σιωπηλής,

άλλοτε φλύαρης - όλο λέξεις κι ανάσες - .

Έλα…

Να ενωθούν οι κρυμμένοι μας πόθοι,

τα φλογισμένα μας κορμιά,

οι ερωτευμένες μας ζωές …

Εσύ κι εγώ…

Έλα…

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

3 – 8 – 2016