Τόσο κοντά και τόσο μακριά

 Σαν χαμογελώ 

στα χείλη μου πάνω ζωγραφίζεται το δικό σου χαμόγελο…

Πώς να πιστέψω ότι δεν είσαι τώρα εδώ;

Σαν τα μάτια μου λάμπουν από έρωτα

μέσα τους καθρεφτίζεται το φωτεινό σου βλέμμα…

Πως τα μάτια μου να μην γίνονται δυο φορές λαμπερά;

Είσαι τόσο κοντά και είσαι τόσο μακριά.

Είσαι μακριά, μα καταφτάνουν στο νου μου θύμησες

κυριευμένες απ’ τις έντονες, θελκτικές ματιές σου.

Σύντομες ματιές, αιώνια χαραγμένες μέσα μου.

Μαγεμένες θύμησες,

αισθήσεις που τρεμοπαίζουν στην ψυχή,

συγκλονίζουν έξαφνα το κορμί μου…

Πώς να πιστέψω ότι δεν είσαι τώρα εδώ;

Είσαι τόσο κοντά και είσαι τόσο μακριά.

Σαν λέω ΄΄σ’ αγαπώ΄΄  τα χείλη μου τρέμουν,

νιώθω τα δικά σου ν’ αγγίζουν τα δικά μου,

τη φωτιά σου πάνω στο κόκκινό μου στόμα…

Πώς να πιστέψω ότι δεν είσαι τώρα εδώ;

Σαν κλείνω τα μάτια

αισθάνομαι ρίγος υπέροχο να γεννιέται

απ’ το αγκάλιασμα των μεγάλων σου χεριών…

Πώς να πιστέψω ότι δεν είσαι τώρα εδώ;

Είσαι τόσο κοντά και είσαι τόσο μακριά.

Πώς να προφέρω τις λέξεις ΄΄μου λείπεις΄΄ ;

Σαν περνώ απ’ τα μέρη που πέρασες κι εσύ

-          πάνω στα βήματά σου –

μια νοσταλγία αναδύεται

και το σώμα μου γίνεται δικό σου απρόσμενα.

Τα βήματά μας ενώνονται, σου ανήκω και μου ανήκεις…

Πώς να πιστέψω ότι εκείνη την στιγμή δεν είσαι εκεί;

Πως η καρδιά μου που με τρέλα χτυπά

να προφέρει λέξεις που πονάνε: ΄΄Μου λείπεις πολύ!΄΄ ;

Λείπεις ή δεν λείπεις, πονά η καρδιά ή δεν πονα;

Παραμύθια ερωτικά γράφεις ολοένα μέσα μου

κι ο κόσμος ανθίζει στο πέρασμά σου,

πέρασμα πραγματικό, πέρασμα φανταστικό, εξαίσιο πέρασμα.

Η πόλη αλλάζει, γίνεται απέραντος κήπος,

εκεί σαν μέλισσες αμέτρητες τριγυρίζουν τα ΄΄σ’ αγαπώ΄΄ μου

κάθε φορά που χαμογελάς γλυκά,

και σαν πεταλούδες τεράστιες οι πόθοι φτερουγίζουν

μες σε άρωμα ανειρήνευτης προσμονής

ενωμένο με το ατελεύτητο, ελκυστικό άρωμα της γοητείας σου.

Πώς να πιστέψω ότι δεν είσαι τώρα εδώ;

Λείπεις ή δεν λείπεις;

Πάντα μου λείπεις και πάντα έρχεσαι εδώ ξαφνικά.

Είσαι παρών, είναι ο έρωτας παρών και πάντα παραπλανεί…

Πώς να μετρήσεις την απόσταση

ανάμεσα σε δυο καρδιές, ανάμεσα σε σένα και σε μένα;

Χάνονται οι αποστάσεις, γίνονται τόσες δα, σβήνουν,

είσαι μέσα μου, είμαι κι εγώ μέσα σου.

Είμαστε ένα σώμα,

εγώ γίνομαι εσύ, εσύ γίνεσαι εγώ

και πάλι ένα σώμα.

Μοιάζουμε τόσο που δεν ξεχωρίζουμε πια.

Πάντα ένα χαμόγελο,

ένα βλέμμα που κοιτά προς τον ίδιο ορίζοντα,

όχι τέσσερα αλλά δυο χείλη,

όχι τέσσερα αλλά δυο χέρια,

βήματα παράλληλα…

Πάντα ένα σώμα και πάντα μέσα μου εσύ.

Πώς να πιστέψω ότι δεν είσαι τώρα εδώ;

Τόσο κοντά και τόσο μακριά μου…

Πάντα κοντά μου, πάντα κοντά σου…

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου   

30 – 10 - 2016