ΑΝ ΠΑΨΩ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ

Αν κάποτε πάψω να σ’ αγαπώ

θα πάψω και να γράφω ποιήματα,

γιατί δεν θα υπάρχουν πια τα μάτια σου στις λέξεις μου

μήτε η μορφή σου θ’ απεικονίζεται στο χαρτί.

Αν κάποτε πάψω να σ’ αγαπώ

θα μ’ εγκαταλείψει και η έμπνευση,

θα φύγει μακριά μου σαν πληγωμένο πουλί

να χαθεί σε κόσμους διαφορετικούς

όπου το φως δεν θα φτάνει να ρίξει λάμψεις ευτυχίας.

Αν κάποτε πάψω να σ’ αγαπώ

τα φύλλα του παλιού τετραδίου θα μείνουν λευκά,

χωρίς χρώμα, χωρίς σκοπό,

μοναχικά σαν εμέ θα περιμένουν

να τα χαράξει η πένα με καινούργιες λέξεις

που όμως θα έχουν πάλι τον ίδιο προορισμό…

Εσένα…

Μα ότι κι αν λέω,

ότι κι αν σιωπηλά φωνάζω,

ποτέ δεν θα πάψω να γράφω ποιήματα,

γιατί παντοτινά θα σ’ αγαπώ,

θα βρίσκεσαι κάπου εκεί στο σώμα μου,

κρυμμένος στις μνήμες της καρδιάς

και η έμπνευση θα καταφτάνει σε μένα,

θα έρχεται νικώντας τις αντοχές της ψυχής μου,

αφού θα έχει ταξιδέψει

πάνω από απέραντους ωκεανούς και ξένους τόπους

γαλάζιους ορίζοντες και απάνεμες ακρογιαλιές.

Μια έμπνευση θα με πλημμυρίζει ,

αυτή που θα έρχεται από μακριά συντροφιά με τη θύμησή σου,

θα γεμίζει τα πνευμόνια μου απροσδόκητα

με τις ανάσες σου πότε της λύπης πότε της χαράς

και σ’ ότι γράφω διαρκώς

πάνω στην εκτόνωση ενός πάθους δυνατού

κι ενός έρωτα ανέλπιδου

μια αλαργινή ζωή θα ποτίζει σαν μελάνι το χαρτί,

θα φέρνει φως και σκοτάδι στην δική μου…

Η ζωή σου, εσύ…

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου   6-1-2018