ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Πίσω από το μεγάλο δέντρο φάνηκε τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι, πίσω απ’ τις σκιές πρόβαλλαν τα πιο όμορφα αστέρια. Σκιές πολλές που χορεύουνε στη σιγαλιά μιας απέραντης νύχτας, ματιές που φέγγουν δυνατά στον απόηχο ρομαντικών τραγουδιών και μαρτυρούν κρυφά μονοπάτια τ’ ονείρου. Οι ματιές σου… Αυτές οι ματιές σου σαν φεγγοβόλο πέρασμα στης θάλασσας τον σκούρο ορίζοντα. Όλα σώπασαν σε δευτερόλεπτα, όλα εκτός απ’ την καρδιά μου, να μιλά μονάχα με στίχους απεγνωσμένων απ’ το πάθος εραστών κι εσύ να συνεχίζεις να με κοιτάς με τα σκούρα μάτια σου μια νύχτα τ’ Απρίλη που φάνηκε τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι και πίσω από σκιές πρόβαλλαν τα πιο όμορφα αστέρια. Πλήθος αστεριών να ταξιδεύει γύρω απ’ το χρυσό φεγγάρι, λόγια μυστήρια και ποιήματα δίχως τέλος να δραπετεύουν στο ημίφως, λαμπερές αχτίδες να ζωγραφίζουν το δρόμο του έρωτα κι αστερισμοί που έρχονται και σβήνουν στο κορμί σου, αστερισμοί που βούλιαξαν στο καστανό σου βλέμμα. Και με κοιτάς, κι όλα γύρω πότε παύουν να υπάρχουν και πότε γίνονται ένα, μπερδεύονται μέσα μου, όλα ένα θαύμα: Το φεγγάρι, τ’ αστέρια, τα δέντρα, οι σκιές, η νύχτα, τα τραγούδια, η άνοιξη, ποιήματα κι αστερισμοί. Όλα γίνονται  ένα όνειρο μέσα μου, γύρω μου. Κι όλα μέσα στο βλέμμα σου σαν ένας κόσμος φεγγαρένιος που ανοίγεται μπρος μου και χάνομαι σε μια θάλασσα από πόθους, εκτοξεύομαι σε μια φαινομενικά ήσυχη νύχτα, νύχτα που μιλά πάλι για το σώμα σου, τα χείλη σου, ανοιξιάτικη νύχτα που μου μιλάς εσύ χωρίς λέξεις… Πίσω από το δέντρο φάνηκε το μεγάλο φεγγάρι και οι λάμψεις του τρεμοπαίζουν στο θρόισμα των φύλλων, τα φύλλα χρυσίζουν και μια αντανάκλαση απλώνεται στο σύμπαν, μαγεία που ταξιδεύει τους ερωτευμένους με χρυσοφόρα καράβια και τους οδηγεί σε χώρες ηδονής. Σκιές της νύχτας που εναλλάσσονται με το φως των αστεριών, αστέρια μες στις φυλλωσιές που ρίχνουν τη λάμψη τους εδώ κι εκεί σε στιγμές που διαρκούνε λίγο, μα μοιάζουν σαν ιστορία που γράφτηκε στο ατέλειωτο βιβλίο του έρωτα. Πίσω από το μεγάλο δέντρο φάνηκε το φεγγάρι τ’ Απρίλη, ένα ποτάμι από αστέρια πλημμύρισε τον ανέφελο ουρανό και κρύφτηκε στην καρδιά μου. Κι αν το φεγγάρι πάλι μοιάζει πιο μεγάλο απόψε και τ’ αστέρια πιο όμορφα από ποτέ νικούνε τις σκιές, κι αν η νύχτα γέμισε τραγούδια και ποιήματα, είναι γιατί ήρθες εσύ ξανά και τα βήματά σου ακουστήκαν από μακριά σαν μελωδία μέσα μου… Κι έπαψε η νύχτα να είναι σιωπηλή, πόθοι και μυστικά του έρωτα σιγομουρμούρισαν στίχους στην ψυχή μου… Και πρόβαλλες εσύ απέναντί μου σαν ολόγιομο φεγγάρι να ρίχνει τις αχτίδες του στ’ ορμητικό ποτάμι της αγάπης μου, να κυλούν μέσα μου τα μάτια σου σαν αιώνια άνοιξη… Σαν ανθισμένος Απρίλης στο είναι μου… Κι εγώ ένα σώμα που περιμένει πάλι εκείνο το εαρινό σου βλέμμα…

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

16-1-2018